به گزارش مشرق، او خیلی زود موفقیت در لیگ برتر را به دست آورد و در مجموع 15 جام داخلی را با چلسی کسب کرد. در سال 2012 با پیروزی برابر بایرن‌مونیخ لیگ قهرمانان را فتح کردند و یک سال بعد لیگ اروپا را بردند اما با وجود تمام این موفقیت‌ها، تیم او هرگز بهترین بازی را انجام نداده.
دو مربی آخر تیم، ژوزه مورینیو و آنتونیو کونته مشهورند به داشتن نگرش دفاعی. چلسی که این فصل را پشت سر امثال منچسترسیتی و لیورپول که فوتبال جذاب و مهیجی به نمایش می‌گذارند، به پایان رساند به دنبال مائوریتزیو ساری می‌گردد که برند فوتبالی‌اش بیش از همه به آبی‌های لندن می‌خورد. او با سبک خاص خود ناپولی را به تیمی تبدیل کرده که مورد تحسین همگان قرار می‌گیرد و البته موفق است؛ ناپولی سریع، تاثیرگذار و تماشاگرپسند بازی می‌کند.
پپ گواردیولا که هم مشوق فوتبال هجومی است و هم مجری آن، بعد از پیروزی برابر ناپولی در این فصل لیگ قهرمانان به همراه منچسترسیتی گفت: «آنها یکی از بهترین تیم‌های اروپا هستند، شاید بهترین تیمی که در تمام دوران کاری‌ام مقابلشان قرار گرفتم.»
چلسی بعد از یک فصل مسموم در زمین و بیرون آن، به یک تغییر نیاز داشت و ساری می‌تواند تنفس هوای تازه باشد. تیم چلسی به اندازه ناپولی کیفیت دارد و حتی عمیق‌تر است، ادن آزار شاید بیشترین بهره را از مربیگری او به دست آورد با بازی در سیستمی که آزادی بیشتری داشته باشد و بتواند در موقعیت‌های بهتر جا بگیرد مثل اتفاقی که برای لورنزو اینسینیه و دریس مرتنز در ناپولی می‌افتاد. ویلیان و پدرو هم در کناره‌ها عملکرد بهتری خواهند داشت.
شاید به دنبال یک دفاع راست باشد و داشتن مهره‌های بهتر در خط میانی اولویت خواهد بود. با اضافه شدن یکی دو نفر، می‌تواند چلسی را خیلی زود به یک تیم هجومی جذاب تبدیل کند. این مربی 59 ساله بر خلاف سلفش از روز اول، مقامات باشگاه را با یک فهرست بلندبالا از بازیکنان جذاب روبه‌رو نمی‌کند. بعد از انتقال رکوردشکن گونسالو ایگواین به یوونتوس با 90 میلیون یورو، او جایگزین گرانی برایش طلب نکرد. یک بار در توصیف بازار نقل و انتقالات گفته بود: «چیزی است که مربی‌های بد به آن پناه می‌برند». او ترجیح می‌دهد بازیکنان را پیشرفت دهد و این خبر خوبی برای امثال تیموئه باکایوکو، راس بارکلی و آلوارو موراتا خواهد بود که کیفیت‌شان مورد تردید قرار گرفته. ساری هر کاری می‌کند که سیستمش به نتیجه برسد.
تنها مربی که واقعا در دوران آبراموویچ به دنبال ارائه فوتبال جذاب بود، آندره ویلاش بواش است. جوان و باانگیزه اما تلاش‌های او با جان تری پا به سن گذاشته به جایی نرسید و کمتر از یک فصل دوام آورد. بازیکنان با شیوه کارش راحت نبودند و مهم‌تر اینکه نتیجه نمی‌گرفت. هر چقدر هم که چلسی زیر نظر ساری درخشان باشد اگر نتیجه حاصل نشود، او زیاد نمی‌ماند.
ناپولی در فصل اول کار با او خیلی راحت منطبق شد. آنها در پنج بازی اول تنها یک برد داشتند اما در 19 تای بعدی فقط یکی را باختند اما بعد از جام جهانی و در حالی که بسیاری از همکارانش در ناپولی مانده‌اند، پیش‌فصل برایش آسان نخواهد بود.
ساری مثل کونته برای بازیکن خریدن مبارزه نمی‌کند اما خدا رحمتتان کند اگر سعی کنید به او بگویید تیمش باید چطور فوتبال بازی کند. بعضی مربی‌ها انعطاف پذیرتر هستند اما چلسی همیشه به دنبال بهترین‌ها است و بهترین‌ها معمولا چندان فرمانبر نیستند و به شیوه خودشان عمل می‌کنند.
علاوه بر آن، برای باشگاهی که موفقیت همه چیز است، کارنامه ساری چندان قابل توجه نیست. او چند افتخار شخصی به دست آورده اما در 13 سال مربیگری‌اش چیز زیادی دیده نمی‌شود. در سری A نایب قهرمانی پشت سر یوونتوس دستاورد است اما بی‌جامی روی کارنامه‌اش سایه می‌اندازد.
خیلی مربی‌های پرافتخار دیگر مجبور شده‌اند زود دفتر کارشان در کوبهام را تحویل دهند. حتی قهرمانی جام حذفی هم نتوانسته کونته را نجات دهد.
این یعنی سومین هدف آبراموویچ یک دام است. فوتبال جذاب یا هرگونه حرکت در مسیر آن می‌تواند با موفقیت زودرس فاصله داشته باشد. ساری باید خیلی سریع در چلسی خودش را نشان بدهد وگرنه دوران او در استمفوردبریج چندان طولانی نمی‌شود.
